Przerażająca wichura targała koronami karłowatych sosen, rosnących na niskim klifie fiordu Hafrsfjord. Ogromne fale rzucały się grzechocząc kamienistym brzegiem, siejąc białą pianę niesioną porywistym wiatrem. Fragmenty mojej łodzi leżały porozrzucane na brzegu, a ja wciąż trzymałem w dłoniach strzaskane wiosło. Wstałem i ruszyłem na północ, do pomarańczowego światełka.
Szedłem wzdłuż klifu, starając się nie stracić z oczu pomarańczowo pulsującej latarni Tungenes, a poziomo zacinający deszcz z kroplami jak śliwki i morska piana zalewały mi twarz. Oddychałem z trudem, pochylony do przodu przezwyciężając ciśnienie wiatru, parłem przed siebie, od czasu do czasu ocierając twarz i oczy, by upewnić się, że nie straciłem kierunku.
Z morza nadeszła wielka fala, niczym potężna dłoń Njorda opadła na mnie zwalając mnie z nóg…
Moje oczy były zamknięte, a mimo to pomarańczowe światło przenikało przez powieki. Czułem zapach ziół, świeżo parzonej kawy i cudownie delikatną dłoń głaszczącą moją twarz. Otworzyłem oczy i zobaczyłem jej twarz i kochające oczy Wiedźmy wpatrzone we mnie z czułością. Fale łagodnego ciepła przepływały przez całe moje ciało, z każdym jej dotykiem.
-Cichutko mój Magu, już jesteś w domu, to był tylko sen.
Uśmiechnęła się a jej rumiane policzki zabłysły płomieniem w mojej świadomości. Za Jej plecami rozwinęły się lśniąco białe skrzydła i objęła mnie nimi zamykając nas w świetlistym kokonie.
-To światełko mój Magu, już nigdy nie zgaśnie w Twym sercu. Będziesz je czuł a ono zawsze wskaże Tobie kierunek.
Ponownie rozwarła skrzydła i otworzył się dla nas bezkres Wszechświata. Zapletliśmy nasze ciała w kochaniu, płynącym wprost ze źródła we wszystkich kierunkach. Nasze splecione świadomości przemierzały przestrzeń ciesząc się widokiem galaktyk, mgławic i planet, a wszystko to w czystej radości dziecięcego postrzegania.
- Czy ja znowu śnię Ukochana?
- Nie mój Magu, wróciliśmy do domu po prostu.
**
Grafika - Aleksandra Klimas
