Stavanger KaftanBlady nyheter 01.05.2018
Czy wędrowaliście już trójkątnym szlakiem Synesvarden – Steinkjerringa –Holmavatnet ? (Rogaland Jaeren). Płaskowyż Synesvarden, to ostatnie, pierwotnie zachowane, pastwiska i torfowiska płaskowyżu Jaeren. Na mocy królewskiego dekretu z 17 września 1993 roku, Teren ten, został ustanowiony, chronionym rezerwatem przyrody. Wędrując po tym pięknym płaskowyżu, możecie odwiedzić samo Synesvarden, charakterystyczne miejsce na wzgórzu, gdzie zalegają potężne głazy (na jednym z nich, odkryłem wykute znaki runiczne, o których nie ma nic w żadnych przewodnikach). Tam, możemy urządzić sobie krótka przerwę, podziwiając przepiękne widoki, lub posilając się przed wyruszeniem dalej w kierunku Steinkjerringa – kamiennego posągu Matki Norwegii.
Ten punkt, jest najbardziej charakterystyczny dla całego trójkąta Jaeren. Potężny granitowy posąg, przedstawiający siedzącą kobietę, trzymającą na kolanach miecz. Twórca tego dzieła, S. Neandros, rozpoczął pracę nad nim w latach 1898-99, lecz nie ukończywszy swojego dzieła, wyemigrował do Ameryki. Ostatecznie, posąg został osadzony na cokole w 1924, dzięki datkom pochodzącym od mieszkańców Varhaug i Naerbo kommune. Nawiasem mówiąc, całkowity koszt wykończenia i osadzenia posągu, wynosił całe 500 koron, na tę kwotę złożyło się kilkuset mieszkańców obu gmin. Posąg Matki Norwegii, spoczywa na postumencie, i wpatruje się w horyzont Morza Północnego, jak by wypatrywała swoich synów powracających zza morza.
Warto odwiedzić te miejsca, szczególnie że samo Synesvarden, to wzgórze szczególnie dotknięte przez historię tych ziem. Legenda głosi, że w zamierzchłych czasach, na miejscu zwanym Synesvarden, wyraźnie górującym nad resztą okolicy, dwa razy do roku, spotykali się mężczyźni ze wszystkich okolicznych osad, aby wspólnie szukać rozwiązań, dla najbardziej palących problemów i sporów. Jednym z tematów tych spotkań, było też, swatanie młodych dziewcząt i chłopców, na przyszłych małżonków. Jednego roku, przyszła kolej na wyswatanie najstarszej córki Pera z Varhaug. Dziewczyna, była wyjątkowo piękna, i wielu mężczyzn marzyło o tym, by to właśnie oni mogli poślubić Elin. Sama Elin, nie miała jeszcze ochoty na zamążpójście, jednak decyzją rady, na jej przyszłego towarzysza życia, został wybrany Svain. Mężczyzna niezbyt urodziwy, i raczej mało lotnego umysłu, ale za to silny i bardzo pracowity. Elin, próbowała zaakceptować ten wybór, i będąc posłuszną, starała się przekonać samą siebie co do słuszności decyzji rady. Im bliżej dnia zaślubin, tym ciężej jednak, było Elin pogodzić się ze swoim losem. Postanowiła udać się do Synesvarden, miejsca gdzie zbierała się rada, w nadziei, że tam gdzie zapadła decyzja o jej przyszłości, tam też znajdzie dla siebie jakieś rozwiązanie. Będąc już wśród głazów Synesvarden, Elin usiadła na kamieniu, i wpatrując się w złoty blask, zachodzącego w morze Słońca, szukała w głowie dobrych myśli. Wtedy właśnie, zorientowała się że nie jest tam sama. Obok niej siedziała Ada, dziewczyna z jej osady, pogrążona w rozpaczy i żalu, że jej ukochany Svain ma poślubić właśnie Elin. Obie dziewczyny długo rozmawiały ze sobą, i ta rozmowa przyniosła im ukojenie. Wróciły razem do osady, i poprosiły o ponowne zebranie rady i zmianę decyzji. Mężczyźni uszanowali prośbę dziewcząt, i na zwołanym zgromadzeniu Synesvarden zapadły dwie nowe decyzje. Pierwsza to ogłoszenie Ady i Svaina jako nowych kandydatów do małżeństwa, a drugą decyzją, było ustanowienie nowej tradycji zgromadzenia kobiet na Synesvarden, które od tej pory, miało odbywać się tydzień po każdym zgromadzeniu mężczyzn. I tak Elin i Ada, zapoczątkowały nową erę w historii kraju Jaeren.
Comments