Stavanger KaftanBlady 24.01.2021
Kryształki cukru, co mają wspólnego z „byciem sobą?”
No to posłuchajcie.
Cukier, jaki znamy dzisiaj, to zazwyczaj białe albo brązowe kryształki Sacharozy, rafinowanej z trzciny cukrowej lub buraka cukrowego. Człowiek nauczył się wykorzystywać pochodzącą z trzciny lepką słodką substancję zawierającą sacharozę prawdopodobnie w już 8000 lat przed naszą erą, i było to w Nowej Gwinei. (wow, używamy cukru już 10.000 lat)
Ciekawy jest źródłosłów (Etymologia) słowa „Cukier”. Nazwa narodziła się w Indiach, gdzie około 3000 lat przed naszą erą, stosowano cukier do słodzenia zamiast miodu.
Słowo „cukier” pochodzi z staroindyjskiego Sanskrytu - शर्करा - śarkarā – wymawiane jak „szarkara”, i w dosłownym tłumaczeniu oznacza „żwirek”, czy „ziarnka piasku”.
(Nawiasem mówiąc, wiecie, że Sanskryt, który uważa się, że jest językiem martwym, a mimo to na 900mln ludzi mieszkających w Indiach, około 3000 osób deklaruje Sanskryt jako język ojczysty?)
No dobrze, ale do rzeczy.. Zatem wiemy, że 3000 lat przed naszą erą, Hindusi używali „Szarkara” czyli cukier, do słodzenia zamiast miodu.
W IV wieku naszej ery, Aleksander Macedoński najechał Indie i dzięki temu trzcina cukrowa pojawia się w Grecji. Pochodząca z Indii – szarkara - została nazwana przez greków - σάκχαρον „sákcharon” – wymawiany jak „Sakcharon” , od tej nazwy właśnie pochodzi znane nam słowo Sacharoza. W Europie, cukier pojawia się około IX wieku za sprawą Arabów, którzy nazywają cukier - سكر - sukkar, które to słowo przenika do obowiązującej Łaciny jako „succarum”.
Trzeba Wam wiedzieć, że był taki okres, gdy cukier nazywano „solą indyjską”, a to dlatego, że gdy Aleksander Macedoński transportował słodką trzcinową melasę, ta skrystalizowała w czasie transportu przyjmując wygląd podobny do krystalicznej soli. Zatem Cukier na kilkaset lat stał się „Solą Indyjską”
Reasumując mamy taką oto słodko ciekawą historię
शर्करा – śarkarā
σάκχαρον - sákcharon , „Sól Indyjska”
sukkar
Succarum
Cukier.
Pozwólcie, że teraz zacytuję wikipedię
„Ogólnie pod pojęciem cukier należy rozumieć wszystkie węglowodany z grupy monosacharydów i oligosacharydów”
Zapytacie cóż wspólnego ma etymologia słowa „cukier” z byciem sobą?
Często spotykam się z „dobrą radą” dotyczącą tego jak być szczęśliwym. Bardzo często wśród tych mądrości pojawia się rada – Zawsze bądź sobą.
Ale co to znaczy „być sobą?” na czym to polega? I czy przypadkiem najpierw nie powinienem dowiedzieć się, KIM JA WŁAŚCIWIE JESTEM, żeby potem tym być, czyli właśnie być sobą?
Jak sobie teraz pomyślę, co dla mnie znaczy „być sobą”, to natychmiast przewija mi się przed oczami całe moje dotychczasowe życie. Mam na imię Sławek. W języku urzędowym, nadano mi numer personalny, ba ja mam nawet dwa numery personalne, jeden polski a jeden norweski.
Mam jakieś wykształcenie, jakiś status społeczny, mam dzieci, mam wnuki, jestem potomkiem obywateli Wolnego Miasta Gdańska, mieszkałem w Polsce, mieszkam w Norwegii, byłem ochrzczony… Czy to wszystko determinuje to KIM JESTEM? Oczywiście, że NIE.
Ja i Ty urodziliśmy się człowiekiem, ja akurat urodziłem się chłopcem. Po urodzeniu interesowało nas wszystko, chcieliśmy poznać, dotknąć, posmakować wszystkiego, co znalazło się w zasięgi naszych rąk. Z czasem znudziło nas poznawanie tego, co leży obok, albo tego, co ktoś nam podał, zatem zaczęliśmy uczyć się przemieszczać.
Najpierw proste przekręcanie z pleców na brzuch, potem pierwsze raczkowanie, dzięki temu w naszym zasięgu znalazło się więcej i więcej ciekawych rzeczy do poznania, posmakowania. Braliśmy wszystko do ust, do rąk, wąchaliśmy, poznawaliśmy na wszelkie dostępne sposoby, angażując wszystkie dostępne zmysły. Zaczęliśmy wspinać się na krzesła, kanapy, chować do szafy…
I NIE BYŁO DLA NAS RZECZY ZŁYCH ANI DOBRYCH, BYŁY TYLKO RZECZY CIEKAWE, po prostu warte poznania.
Nazwano nas niegrzecznymi, grzecznymi, zdolnymi, leniwymi, głupimi, mądrymi, krnąbrnymi, utalentowanymi, pięknymi, kochanymi, czułymi, grubiańskimi…. Ech czegoż to o nas nie mówiono.
Jednak bez względu na to, co kto by o mnie mówił, mam w sobie wciąż ten cudowny dziecięcy motorek w tyłku, który napędza moją ciekawość i popycha do zadawania PYTAŃ co raz to bardziej skomplikowanych. Pytań o życie, o szczęście, o świat, w którym żyję, o naturę wszechrzeczy… To jest najbardziej pierwotna moja cecha, która definiuje mnie jako człowieka. Dzięki niej uczę się, dlaczego cukier nazywa się cukrem, i co sprawia, że ma taki smak, i czy jest dla mnie dobry, zdrowy?
Ale ja i ty, mamy znacznie bardziej istotną dla nas cechę, która definiuje nas, jako ludzi.
Ta cecha najbardziej nadaje się do określenia tego, co znaczy „być sobą”. To jest nasze źródło, nasza najbardziej pierwotna natura, to Miłość do życia.
Miłość do życia, jest bardziej niż genetyczną cechą mnie i ciebie. Kochając życie, kocham siebie i wszystko, co składa się na nasze życie. Mając tę Miłość do życia, nie jestem w stanie wyrządzać żadnej krzywdy, gdyż wszystko, co robię, robię kochając życie.
Jak zawsze w tym miejscu odwołam się do Twojego zakochania. Ten stan uświadamia prawdę, gdzie najbardziej jestem sobą. W jakim stanie odkrywa się dla mnie ta prawda.
I teraz najważniejsze
Stan zakochania może być permanentny, gdyż to Ty jesteś ŹRÓDŁEM MIŁOŚCI, a to znaczy, że nieustannie Twoje serce generuje Miłość, i tylko od Ciebie zależy, czy tą Miłością obdarzysz najpierw siebie takiego, jakim jesteś, a potem wszystko wokół Ciebie, zakochując bezgranicznie życie. Mało tego, cały Wszechświat jest po Twojej stronie, cała natura jest po Twojej stronie, i nawet wszyscy ludzie są po Twojej stronie. Wszyscy jesteśmy po stronie Miłości, zdolni i gotowi do tego by w Miłości współdziałać, by siać, robić, świecić, dawać i brać Miłość.
Zatem co znaczy być sobą? Zdjąć z siebie krępujące garnitury, zbroje ograniczające nasz najbardziej naturalny ruch. Nie dając uwagi peselom, tytułom, dyplomom, ruszyć w drogę, którą wskazuje serce, a ono zawsze wskaże drogę do źródła, do źródła, do źródła, do źródła… A źródło to MIŁOŚĆ.
Stavanger KaftanBlady 24.01.2021
