Często brak mi słów by określić to co czuję a jednocześnie czucie to chce być wypowiedziane. Intymność tego czucia jest taka moja, taka ze mnie, taka gęstość serdecznej esencji. W tych momentach zamykam oczy i przyglądam się temu co czuję. Dotykam bez dotykania, smakuję nie otwierając ust. Inaczej mówiąc, WYCHODZĘ Z SIEBIE i przebywam w eterze tego czucia. Nie zawsze, ale czasem dostrzegam ścieżkę w gęstwinie piękna, tę jedyną co prowadzi do CZUCIOMYŚLI. Wtedy otwieram serdeczną szkatułkę, wydobywam z niej SŁOWA i nadaję im WIBRACJĘ. Mogę powiedzieć, że wydaję owoc słodki i radosny dla mnie. Kocham być CZŁOWIEKIEM.
Zdjęcie przedstawia wieko szkatułki Seljuk, zaopatrzone w piękny szyfrowy zamek. Znaleziono tę szkatułkę w Iranie, w mieście Isfahan. Wykonana w latach 1200 - 1201 z kutego mosiądzu, inkrustowana srebrem i miedzią. Obecnie znajduje się w Kopenhaskim muzeum.
