Przyjaciel z zaświatów

Siedziałem na skale obok hotelu w którym mieszkałem i obserwowałem ludzi wychodzących zeń na taras z basenem. Kilkanaście metrów dalej stał jakiś człowiek i gapił się na mnie. Nagle pochylił się, wziął do ręki kamień i rzucił nim w moją stronę.

Chybił, ale ja nie zamierzałem być jego celem. Zeskoczyłem z skalnej półki i podbiegłem do człowieka, który cisnął kamień. Nie uciekał, przeciwnie, stał w miejscu jakby czekając na mnie i uśmiechał się. Stojąc tuż przed nim, patrzyłem mu w oczy.

-Skąd jesteś?
 -Trudno powiedzieć.
 -A gdzie się urodziłeś?
 -W Somalii.

Pomyślałem, że to dziwne odpowiedzi, tym bardziej, że typ był białym mężczyzną wyglądającym na europejczyka. No dobrze, może być kosmopolitą i żyje podobnie jak ja, ale czemu rzuca we mnie kamieniami?

-Nie myśl o tym kamieniu, chodź do baru, postawię ci drinka.

To było tym bardziej dziwne, potrafi czytać myśli.
 Wciąż uśmiechnięty, przyjacielsko objął mnie ramieniem i poprowadził do hotelowego baru, gdzie zamówił dla nas drinki, nie pytając mnie wybór.

-Wiem, że ta sytuacja może wydawać się tobie dziwna, ale nie dzieje się nic nadzwyczajnego.
 -Wyjaśnij mi to - Odpowiedziałem sącząc irlandzką whiskey podaną nam przez barmana.

-Bo ja jestem tobą z innego wątku czasowego, a dziś mamy jeden z wielu splotów, w których istniejemy jednocześnie.
 -To ma sens, zatem wypijmy za to spotkanie.
 -Wypijmy.

Wyjął z kieszeni pudełko nie większe od pudełka zapałek, położył na ladzie i podsunął w moją stronę.

-To dla ciebie.
 -Co to jest?
 -Sprawdź.

Było ciężkie jak swoje wymiary. Na wieczku dostrzegłem wypukły czerwony punkt. Dotknąłem go i pudełko się otworzyło.

-To z twojej linii czasowej?
 -Niezupełnie, ale będzie tu działać. Wystarczy, że po otwarciu przyłożysz do serca i poczekasz chwilę.
 -I co wtedy się stanie?

Uśmiechnął się i wyparował zostawiając niedopitą whiskey.

Slawomir Podsiadlowski

/zdjecie własne/